Begin dit jaar kwam ik, in een vlaag van overmoed en zelfoverschatting, op het idee om mij als vrijwilliger op te geven voor het Nerdland festival. Eigenlijk was ik gewoon nieuwsgierig. Wat kwamen Lieven Scheire en Hetty Helsmoortel daar eigenlijk doen in het domein van Puyenbroeck?
Natuurlijk had ik, net als elk normaal mens, een ticket kunnen kopen om het festival te bezoeken. Maar mijn nieuwsgierigheid ging verder dan dat. Ik wilde weten hoe het er achter de schermen aan toe ging. Dus gaf ik mij op als vrijwilliger, voor twee shifts. Dat is het minimum, een shift tijdens de opbouw of afbouw en een shift tijdens het evenement.
Mijn eerste kennismaking met het festival was de avant-première, op donderdag avond. Dat was fantastisch. Een avond, uitsluitend voor vrijwilligers, met lekkere frietjes en een rondleiding over het terrein met interressante uitleg over wat er allemaal te zien en te beleven is. De sfeer was goed en de regen viel best mee.
Voor mijn eerste shift op maandagocbtend om 7 uur 's ochtends, had ik er helemaal zin in. Tickets scannen en polsbandjes aandoen, tussendoor wat grappen maken met de andere vrijwilligers, de tijd vloog voorbij. Rond de middag ging ik een hapje eten in de crew tent. Daarna heb ik het festival bezocht. Het was behoorlijk druk, hoewel ik achteraf vernomen heb dat maandag de minst drukke dag van het weekend was. Ik heb een grote pot zure beertjes gekocht, een VR bril uitgeprobeerd en een foto laten maken van mijzelf met de zon.
Mijn tweede shift was meteen de volgende dag, op dinsdag, om acht uur 's ochtends bij de afbouw. Toen ik om halfacht arriveerde voor het ontbijt, stond het terrein al vol vracbtwagens, bestelwagens en ander zwaar materiaal zoals verschillende soorten heftrucks. Dat was behoorlijk indrukwekkend. De hele voormiddag zijn we bezig geweest met het leeghalen en afbreken van een grote tent. Nu ben ik een nerd die zowat haar hele achter een computer heeft doorgebracht, dus het duurde niet lang voor al mijn spieren begonnen te protesteren. Daar loop ik dan, als grootmoeder van 67, tussen jongelui van rond de dertig, met banken en buizen te sjouwen. Maar goed, opgeven staat niet in mijn woordenboek. Alhoewel, nu begrijp ik wat men bedoelt met de uitdrukking 'curiosity killed the cat'.
Het was al bij al een interessante ervaring. Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd en ik heb er naast stijve spieren ook mooie herinneringen aan over gehouden. Maar het is toch niet voor herhaling vatbaar😁.
Reactie plaatsen
Reacties