Toen ik een vijftal jaren geleden begon met schrijven, leek het mij een goed idee om een pseudoniem te gebruiken. Ik had toen al plannen om mijn boeken ooit in het Engels te vertalen en ik moet er niet aan denken hoe een Engelstalige 'Greta Van Driessche' zou uitspreken. Aanvankelijk was het mijn idee om enkel mijn initialen GVD te behouden. Voor de 'G' was de keuze gemakkelijk, mijn derde naam is Gaspard, genoemd naar de oudste broer van mijn vader. Voor de 'V' en de 'D' vond ik moeilijker een geschikte vervanging. Tot ik mij een reis met mijn kinderen naar het eiland Jersey herinnerde. Daar spraken ze de naam 'Dhooghe', de familienaam van mijn kinderen, uit als 'duke'. Ik vond dat wel grappig. Zo ben ik bij Gaspard Dhooghe beland. Ik vond dat zo goed klinken dat ik de overeenkomst met mijn initialen heb opgegeven.
Nu is Gaspard natuurlijk wel een uitgesproken mannelijke naam, voor zover daar in deze woke-tijden nog onderscheid in gemaakt wordt. Het is van mijn kant een vorm van rebellie tegen alle vooroordelen die er nog steeds (en steeds meer!) over vrouwen bestaan. Ik ben een kind van de jaren zestig, van de tijden waarin dolle mina's hun bh in het openbaar verbrandden. De tijd van jeansbroeken en unisex kledij. Misschien jaagden we een illusie na. Toch vind ik het stiekem leuk om mensen een beetje in de war te brengen met mijn pseudoniem.
Wie meer over mij te weten wil komen, moet gewoon mijn boeken lezen.
Reactie plaatsen
Reacties